O gran do millo doce é o resultado dunha mutación nos xenes que controlan a conversión do azucre en almidón no endosperma (tecido de reserva). As mazorcas de millo doce son cultivadas nunha etapa precoz do seu crecemento (estadio lechoso). A maduración do gran produce a conversión do azucre en almidón, polo cal o millo doce consérvase pouco tempo e cómese fresco, ou ben se comercializa enlatado ou conxelado, antes de que os grans endurézanse e vólvanse ricos en almidón.

As plantas de millo, dada as súas grandes superficies foliares e a súa exposición ao aire, requiren moita auga; polo que vixiaremos a súa correcta hidratación, sobre todo a partir da formación de espigas. Cando a espiga estea ben formada e os grans endurecidos, poderemos suprimir a rega e deixar que as plantas se sequen.

Temperatura

20 - 30 º

Chan

Chan solto e ben drenado; rico en materia orgánica e de pH óptimo entre 5-8. Abono rico en potasio.

Luz

A temperatura mínima de supervivencia é de 0º. É un cultivo sensible ás baixas temperaturas. A protección ao aire libre mediante acolchados tamén é práctica habitual.

Auga

A rega ha de ser abundante sobre todo na época de produción. Sensible á seca.